Festiwal Apocalipticon dotyka pierwszych powodów, dla których zająłem się teatrem. Kruchość istnienia. Jego dotykalna przemijalność.

Czas, który jest wyczerpującą się substancją zawartą w każdym życiu. Z którym coś trzeba zrobić.To akcentowane tematy prezentacji festiwalowych. I wytyczne wyboru pierwszy raz publikowanych dramatów i adaptacji. I Teatr jako fenomen, który poddanytym samym siłom co każde pojedyncze istnienie, we wspólnocie aktora z przedmiotem i widzem próbuje nazwać czas w obliczu zbliżającego się końca, uporządkować pojawiające się intuicje sensów i ich brak. Hamlet – historia zemsty ducha nad ciałem, zdradzonym i zamordowanym podstępnie. Koniec jest tu nieunikniony i przewidywalny, lecz mimo to przejmujący. Noe z kolei przedstawia remedium na bezradność w obliczu końca podobnie jak „Koniec i bomba” według Kondratiuka.